با درودی برخواسته از پاکترین
میسپارم دل به دریا بی خیال
میشمارم لحظه ها را بی خیال
میکشم بر دفتر نقاشیم
نقشهای زشت و زیبا بی خیال
دوره گردی میشوم هرشب چو باد
دست تکرار غزلها بی خیال
لابه لای ان غزلها بی خیال
سرنوشت زشت خود را بی خیال
گاه در آشفته بازار دلم
میشوم تنهای تنها بی خیال
بی خبر از شعر پرتشویش عشق
میکنم خود را تماشا بی خیال
گاه میسازم برای روح خود
نرده بانی تا ثریا بی خیال
گاه از ترس نبود مصرعی
میزنم عمری تقلا بی خیال
بی خیالم با خود اما با تو من
حرفهایی دارم اما بی خیال
رازت را به من بگو...
دستت را به من بده...
من با غربت تو آشنا هستم.
روزی به من گفتی
که هر کس در زندگی
رازهایی با خود دارد
که نیاز به گفتن نمی یابند.
و آن راز تو بود
که سالها با خود .
همراهش کردی.
امروز خود را سبک بار
به دست زندگی بسپار
و بگو آن چه را
ناگفته نگاه داشته ای.
نیاز تو برای سبکباری,
گفتن آن راز است.
اگه تورو دوستت دارم..خیلی زیاد..منو ببخش..اگه تویی اون که فقط دلم میخواد..منو ببخش...
منو ببخش اگه شبا ستاره ها رو میشمرم...منو ببخش اگه بهت خیلی میگم دوستت دارم...
منو ببخش....منو ببخش.....
ببخش٬ببخش٬ببخش.....
آی آدمها
آی آدمهاکه برساحل نشسته شادوخندانید!
یک نفردرآب داردمی سپاردجان.
یک نفرداردکه دست پای دائم می زند.
روی این دریای تندوتیره وسنگین که می دانید.
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خودبیهوده پندارید
که گرفته ای دست ناتوانی را
تا توانایی بهترراپدیدآرید،
آن زمان که تنگ می بندید
برکمرهاتان کمربند،
درچه هنگامی بگویم من؟
یک نفردرآب دارد می کند بیهوده جان قربان!
آی آدمهاکه برساحلبساط دلگشادارید!
نان به سفره ، جامه تان برتن
یک نفردرآب می خواندشمارا.
موج سنگین رابه دست خسته می کوبد
بازمی دارددهان باچشم ازوحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده
آب رابلعیده درگودکبودوهرزمان بی تابیش افزون
می کند زین آب ها بیرون
گاه سر،گه پا
آی آدمها!
او ز راه دوراین کهنه جهان راباز می پاید،
می زدفریادوامیدکمک دارد
آی آدمها که روی ساحل آرام در کارتماشائید!
موج می کوبدبه روی ساحل خاموش
پخش می گرددچنان مستی به جای افتاده.پس مدهوش.
می رودنعره زنان.وین بانگ باز ازدور می آید:
-«آی آدمها»...
درصدای بادبانگ او رهاتر
از میان آب های دور و نزدیک
باز درگوش این نداها:
-«آی آدمها»...
ققنوس نمادهویت وموجودیت یک ملت است،
که بازیچه ی هوس ها و امیال دیگران قرار می گیرد
و سرانجام، باعث نابودی هوس رانان می شود!
ققنوس،پرنده ای تاریخ ساز که از شرق بر می خیزد،
و در آسمان بی رویا،
تیره و کابوس وار ملت ها،
تنها یک بار،
شهبال های زرین و سپیده سار می گشاید.
این پرنده نمی میرد.
به مرگ طبیعی نمی میرد.
فردی نمی میرد.
هرگز نمی میرد.
پرنده ی نجات و سعادت....
اما ملتی که ققنوسش را به دست خودآتش می زند...؟ ؟ ؟
ققنوس پرندهای است افسانه ای ووجود خارجی ندارد.
اگر هم وجود داشته ،در زمان های بسیار دور بوده و
نسلش اینک منقرض شده است.
ققنوس پرنده ای شگفت انگیز، بزرگ منش،دلکش وبهت انگیز،
جلال مطلق پرندگان و به راستی فوق العاده بود.
پرنده ای افسانه ای، نایاب و منحصر به فرد؛ پیرترین مجرد دنیا،
وقتی پیر شود ، خود را آتش می زند و معجزه آسااز آن آتش بر خاسته،
حیات دوباره می یابد.
این پرنده از شرق بر می خیزد.
پس شرقی باش و شرقی زندگی کن.
الهی،خوشم که الهی گویم
الهی،آمدم ردم مکن،آتشینم کرده ای سردم مکن
الهی،همه گویند خدا کو،من هم گویم جز خدا کو
الهی،همه از تو دوا خواهندومن ازتودرد
الهی، آن خواهم که هیچ نخواهم
الهی، همه آرامش خواهند،ومن بی تابی ،همه سامان
خواهند،ومن بی سامانی
الهی ،اگرچه درویشم ولی داراترازمن کیست ،که تو دارائی منی
الهی ،به لطفت دنیاراازمن گرفته ای ،به کرمت آخرت را هم ازمن بگیر
الهی، هرچه بیشتردانستم نادان تر شدم، برنادانیم بیفزا!
الهی ،توپاک آفریده ای ما آلوده کرده ایم
الهی ،اگر بخواهم شرمسارم ،واگرنخواهم گرفتار
الهی، فرزانه تر از دیوانه توکیست.
الهی ،شکرت که فهمیدم که نفهمیدم.
الهی، عارف را باعارفان چه کار،عاشق معشوق بیندنه این و آن
الهی ،دربسته نیست مادست وپا بسته ایم.
الهی، شب پره رادرشب پروازباشد، ومن رانباشد!
الهی ،عمری آه دربساط نداشته واینک جز آه دربساط ندارم.
الهی،خوشم که الهی گویم