هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد
                       در خرابات مپرسید که هشیار کجاست
                                           دلم از صومعه و صحبت شیخ است ملول
                                                                       یار ترسا به چه گو ٬‌خانه خمار کجاست
استادی روزی آرام در گوشم گفت : شاید بهترین کار همون کاری بود که کرد! 
تو این دنیا همیشه هر روز ٬ هر ساعت ٬‌هر دقیقه و هر لحظه که فکرش رو بکنی یه حقی داره ناحق میشه و یه ناحقی داره حق میشه! اصلا مثل اینکه این روند باید باشه تا دنیا باشه ؛ تا زندگی جریان داشته باشه ؛ تا عمر سپری بشه و مهمتر از همه اینکه باید اینجوری بشه تا انسان ٬ انسان نماند . فدا شدن هم این وسط داستان خودش رو داره ٬ داستانی با یک سناریوی جدید با بازیگرانی که هیچ نقشی ندارند الا نظاره گر بودن ......
وسعت  غم هایی که به اندازه فقط یک اخم است
وسعت  روح هایی که به اندازه فقط یک نگاه است
وسعت  دل هایی که به اندازه فقط یک لبخند است
وسعت  پر هایی که به اندازه فقط یک سردی است  و 
وسعت  نگاه هایی که به اندازه فقط یک نگاه گذرا است  
              با این وجود چه کنیم ؟!‌ با که بگوییم غم دل ! شرح فراق ! دوری راه !
             وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد
                                                    چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنست